De brugwachter

Het was in het jaar 1927 dat in de U.S.A. de grote crisis begon. Een 

jonge man, pas getrouwd, vertrok naar de stad om daar werk te gaan 

zoeken. Door de stad stroomde een rivier waarover een spoorbrug 

gebouwd was. Aan de ene zijde was een brugwachtershuisje gebouwd, 

waarin de brugwachter zat. Hij deed de brug open wanneer er schepen 

door moesten varen. De jonge man solliciteerde naar dit baantje en 

werd aangenomen.

Met veel liefde deed hij dit werk. Na enige tijd werd in het gezin van 

deze brugwachter een zoontje geboren die zij Gray noemden.

Toen Gray acht jaar was, nam zijn vader hem voor het eerst mee naar 

de brug en zei tegen hem: ”Ik wil je laten zien hoe de brug 

werkt.”  Het was een grote belevenis voor de jongen om te zien hoe 

alles werkte. Voor ze in het wachthuisje waren, moesten ze over een 

smalle plank lopen, waaronder het mechanisme van de brug was. De 

hele morgen had Gray zitten kijken hoe de zeilschepen onder de brug 

doorvoeren en de treinen er overheen reden.

De middagpauze kwam. Vader zei tegen hem: ”We gaan naar 

beneden om ons brood op te eten.”  Terwijl ze zaten te eten, het 

was twaalf minuten voor twee, hoorde vader plotseling de fluit van de 

trein. De tijd was zo spoedig voorbij gegaan, samen met zijn zoon, dat 

hij de trein even vergeten was. Vader sprong op en zei tegen 

Gray: ”Blijf jij hier zitten, ik ren naar boven om de knop in te 

drukken zodat de brug naar beneden zakt en de trein erover 

heen kan gaan.” Hij had net de knop ingedrukt, waardoor de raderen 

in beweging kwamen en de brug naar beneden kwam, of hij hoorde een 

luide schreeuw van zijn zoon Gray: ”Vader, help mij!” Het was de 

brugwachter niet opgevallen dat de kleine Gray hem was nagelopen.

Toen de jongen over de smalle plank liep, was hij zijn evenwicht 

verloren en naar beneden gevallen. Hij was op het grote stalen kamrad 

gevallen, waarvan de raderen weer in een ander rad grepen. Vader zag 

hoe zijn kind steeds dichter bij de in elkaar grijpende tanden van de 

raderen kwam.

In een fractie overlegde hij wat te doen. Zijn zoon redden en de knop 

weer indrukken zodat de brug open bleef staan, of…Plotseling dacht hij 

aan de vierhonderd passagiers in de trein. Hij moest een beslissing 

nemen. Zijn zoon redden, of die vierhonderd mensen, die anders 

allemaal de dood zouden vinden in de rivier. Terwijl hij daarover dacht, 

hoorde hij weer een schreeuw van zijn zoon, maar de vader zei dat hij 

nu niet zijn vaderhart mocht laten spreken, omdat hij die mensen 

redden moest. Hoe vreselijk het ook was, maar hij moest zijn zoon laten 

sterven. Hij hoorde zijn zoon Gray schreeuwen toen hij gedood werd 

door de in elkaar grijpende tanden van de kamraderen.

Op dat moment stond de brug in goede positie voor de aansnellende 

trein. Het hart van de vader was verscheurd en hij schreeuwde het uit. 

Toen kwam de trein voorbij.

Hij zag de conducteur die op zijn horloge keek. Hij zag een man in de 

trein zitten die zijn pijpje rookte. Een ander las in zijn krant. In een 

volgende wagon zag hij mensen bij elkaar staan, zij maakten grappen 

en lachtten. Sommigen aten een ijsje. En oh, hij ging bijna door de 

grond…hij zag een jongen die er precies zo uitzag als zijn eigen zoon. 

De vader had wel voor het raam willen gaan staan en 

uitroepen: ”Mensen, kinderen, beseffen jullie dan niet dat dit mijn 

eigen zoon zijn leven heeft gekost?”  Maar zij hadden geen enkel 

vermoeden van wat daar beneden had plaatsgevonden. En daarom 

bewoog het hen helemaal niet. Daarom was ieder bezig met zijn eigen 

dingen.

De vader zei: ”O, hadden deze mensen er maar een voorstelling 

van hoeveel het mij gekost heeft om deze trein door te laten 

gaan en hun leven te redden.”

Dit verhaal is waargebeurd en ik hoor het u al zeggen: ”Dat is toch

wel een wonderlijke liefde.” Nou, dat mogen we ook wel zeggen. 

Ieder die dit leest moet begrijpen hoe het hart van deze brugwachter 

heen en weer is geslingerd.

Met wat voor een gevoel hij al deze mensen heeft bekeken die er totaal 

geen weet van hadden hoe groot het offer was geweest dat die vader en 

die zoon gebracht hadden om die mensen te kunnen laten leven.

Maar u had het misschien al vermoed, dit verhaal staat niet op zichzelf. 

Het is niet alleen waar gebeurd, het is ook een prachtige verwijzing. 

Het doet ons namelijk denken aan hetgeen de apostel Johannes gezegd 

heeft: ”Hierin is de liefde Gods jegens ons geopenbaard, dat God 

zijn enig geboren Zoon gezonden heeft in de wereld, opdat wij 

zouden leven door Hem (Joh. 4:9).

En de bekende tekst uit Johannes 3:16: ”Want alzo lief heeft God de 

wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft opdat 

een ieder die in Hem gelooft niet verderven, maar het eeuwige 

leven hebben.”

Het is net als in het verhaal van de brugwachter. Al weet en beseft een 

mens helemaal niet dat er zo'n groot offer is gebracht (nl. dat God de 

Vader Zijn Zoon overgegeven heeft in de dood opdat wij zouden 

behouden worden), toch is dat offer wèl gebracht. Nu kun je 

voorbeelden natuurlijk nooit helemaal toepassen op de waarheid, maar 

een klemmende vraag wordt toch wel duidelijk voor deze 

geschiedenis: Wat is mijn houding jegens die Goddelijke Vader 

Die Zijn Eigen Zoon liet verbrijzelen tussen de raderen van het 

oordeel over de zonde opdat ik van de zonde verlost zou kunnen 

worden?

Hoe zit dat met mij, met jou, met u?