GEBED VAN EEN VERPLEEGKUNDIGE.
Langzaam
loop ik langs de bedden
en ik spreek een enkel woord
of ik
maak een klein gebaar dat
als een troostwoord wordt
gehoord.
Eventjes een blik, een knuffel,
door zovelen
gewaardeerd.
Wordt hier niet de naastenliefde
als een
medicijn begeerd?
Dikwijls
voel ik mij onmachtig
als men een bericht verkreeg
met
slecht nieuws en ik zie ogen
uitgeblust en grenz'loos leeg.
Ik
geef bevend een kop koffie,
houd een hand, een arm eens
vast.
Graag zou ik iets willen dragen
van die niet te
tillen last.
Nu
maar naar een and're kamer
en ik zie en voel de
pijn,
eenzaamheid en zelfs ontluist'ring.
Waarom moet dit
alles zijn?
Aan het einde van een leven
buig ik stil,
ontroerd mijn hoofd.
Vader, weet U nog dat U mij
van Uw
krachten heeft beloofd?
---------------------------------
Reacties
Een reactie posten