Het roodborstje en Christus, een legende?
Toen
tijdens de eerste dagen van de wereld de dieren werden geschapen
waren er niet genoeg onderdelen voor zo veel nieuwe schepselen. Het
was daarom soms een beetje behelpen. Zo kreeg het varken een klein
raar roze gekruld staartje omdat de mooie stoere staarten op waren.
Ook het konijn moest het doen met een vreemd wit donsje achterop.
In
het begin kregen vele vogels prachtige kleuren, maar die werden
steeds minder uitbundig doordat de verf begon op te raken. Toen een
nieuwe vogel aan de beurt was restte alleen nog een beetje bruine
verf. Daarom werd dit nieuwe beestje ‘bruinvogeltje’ genoemd. Het
was een kleine vogel met een bolle buik, hele dunne zwarte pootjes en
een spitse snavel. Door zijn bruine kleur viel hij nauwelijks op
wanneer hij in zijn eentje op zoek ging naar kleine insecten in het
kreupelhout. Maar de bruinvogeltjes vonden hun saaie uiterlijk maar
niks, ze wilden er ook mooi uitzien.
Op
een dag, zo’n 2000 jaar geleden, zag een bruinvogel vanaf haar
boomtak dat Jezus, gebukt onder een zwaar kruis, door de straten van
Jeruzalem werd getrokken. Een doornenkroon stak in Zijn
bebloede hoofd. Het bruinvogeltje kreeg medelijden en vloog naar
beneden. Om de pijn te verzachten trok zij een doorn uit Zijn
hoofd. Aan die doorn hing een druppel bloed en die viel op haar
borst. Die rode kleur is er nooit meer afgegaan. Doordat één
bruinvogeltje de pijn van Jezus probeerde te verzachten, kregen alle
bruinvogeltjes, de vrouwtjes én de mannetjes, als dank van God vanaf
die dag een rode borst. Ze zijn zo blij met hun mooie rode borst, dat
ze die altijd fier vooruitsteken alsof ze willen zeggen: “Kijk eens
hoe mooi ik ben!” Door de opvallende kleur van de borst zijn de
mensen deze vogel ‘roodborst’ gaan noemen. De roodborst is door
haar goede daad één
van de bekendste en meest geliefde vogeltjes geworden.
Roodborstjes
zijn altijd vroeg wakker, net ná de merel. In de vroege
ochtendschemering kan je het helder kabbelende liedje goed horen en
als je heel goed luistert, hoor je ze nog steeds zachtjes maar
dankbaar brabbelen hoe blij ze met hun rode borstjes zijn.
Met eerbied voor God de Schepper.
Reacties
Een reactie posten