WAAROM VERTOEFT                        OPWEKKING? 

(vervolg)

God is een God van opwekking. Waarom is er dan (nog) geen opwekking?

 deel 12

Een koninkrijk-bouwer voor God. 

Als Saulus van Tarsus alleen een prediker had ontmoet en alleen een preek had gehoord op de weg naar Damascus, dan zou er van hem niets meer gehoord zijn. Preken en predikanten kunnen ontweken worden, maar Christus kan nooit ontweken worden.

Daar op de weg naar Damascus, was er een ontmoeting tussen de levensfilosofie van Saulus en met het LEVEN ZELVE (Christus)

Deze religieuze zeloot ontmoette de met vuur dopende Heer; met als resultaat, Saulus werd veranderd. 

Mag het U behagen, Heer, om dit nog een keer te doen?

In zijn ogen was hij een stijve, de wet-houdende, onberispelijke Farizeeër. Maar vlug begon hij zichzelf te verklaren als de grootste van alle zondaars in de ogen van God. Een man met een ervaring met God, is nooit overgeleverd aan de genade door argumenten, want een ervaring met God die ons iets kost, is dit waardig en heeft effect. Paulus was geen experiment die dag; het was een ervaring, een belevenis. Nu deze ontmoeting met de Heilige moet zowel terroriserend als transformerend gewerkt hebben. Hij had een verblindende visie van de Heer, geheel verheven boven de glans van de middagzon. 

Daarna was hij blind voor al de aardse roem en eerbetoon. 

“Zij zullen mij niet eren wie U niet eren”, zei ooit iemand. 

Saulus’ ervaring met Christus verbrijzelde zijn droom van intellectueel koningschap en spotte met aardse vooruitzichten. Zo getroffen, stapte hij verder naar een andere beproeving met God. 

Ergens accepteerde deze koninkrijk-bouwer voor Christus, met zijn enorm intellect en wondermooie afkomst, zijn Heer niet alleen als plaatsvervanger, maar hij identificeerde zich ermee. ”Ik stierf (met Hem)”. Voor deze waarheid geldt bij sommigen alleen maar lippendienst. 

Paulus bevestigt triomfantelijk: ”Hij leeft in mij”. Grijp deze waarheid met beide handen. 

Als we zo hadden getuigd, zouden onze vrienden dan ook met ons zo gedreven zijn? 

Deze uitverkochte dienaar van de Redder stond op uit de as van zijn verbrande “ik” en werd de Simson van het Nieuwe Testament om de deuren van de geschiedenis uit zijn scharnieren te heffen en zodoende, de louterende stroom van Golgotha te laten stromen doorheen het corrupte Azië. Gezegend man!

Vrede gevonden met God, maakt hij oorlog met alles wat goddeloos was. Hij charmeerde de intellectuelen van Athene met zijn lier van het Evangelie, stopte abrupt zijn lied door de bazuin van de opstanding te laten klinken alleen maar om de Atheners verstrooid te verspreiden, verschroeid door zijn waarheid. 

Paulus stierf dagelijks. Waarom? Wat was de reden van zijn ongeëvenaarde lijst van standvastigheid? II Kor.11

Waarin ligt de verstandelijke verklaring in het dragen van een grote last? Het antwoord ligt niet in eender welke wilde gok of verbeelding, maar wel in een goed verzorgd dagboek voor zijn ziel. Onthutsend als het is, brengt hij verslag uit, door te zeggen: ”Het is niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij”. 

Galaten 2:20. Overweeg dit!

Hij verklaart niet dat hij gelooft in de maagdelijke geboorte of dat hij zeker is dat Christus opstond uit de dood, hoewel hij dit natuurlijk geloofde, maar “Christus leefde in hem”. 

Vanuit de ziekmakende diepte van verdorvenheid (Romeinen 7:17), beweert hij nu vanuit het hoogtepunt van spiritualiteit: “Niet ik, maar Christus leeft in mij”.

Kostbaar uitgewisseld leven!

Paulus’ leven was een voorbeeldig leven. Hij was geen reisgids, maar de gids. Luister naar hem: ”wat gij van mij gehoord en gezien hebt, brengt dat in toepassing” Filip. 4:9. 

Hij was een levende brief. Paulus’ leven was een uitzonderlijk leven. Kan iemand gek genoeg zijn om te beweren dat Paulus’ zelfverloochening de onze is? Is het niet eerder wat bij ons telt: “Allen zoeken hun eigen belang”. 

Hij was zo uitzonderlijk, hij schreef zovele brieven en stichtte zovele Gemeenten. Maar lees de lijst opnieuw in II Kor. 11

Afkomst en voorrechten zijn als drek voor hem, maar dat hij Christus mocht winnen en dat door zijn aanhoudende gehoorzaamheid, hij mocht gevonden worden in Hem. Hij was uitzonderlijk in het lijden, welke dikwijls veroorzaakt werd door de keuze van anderen. Hij was ook uitzonderlijk in gebed, maar dat was zijn keuze. Hoe sterker we zijn in gebed, hoe meer we geschikt zijn om te lijden.

Gebed ontwikkelt zowel bot als gekreun, zowel pees als heiligheid, zowel standvastigheid als vuur. 

Paulus roept de Heilige Geest als een getuige, van Christus verbannen te zijn ten behoeve van zijn broeders (Romeinen 9:3).

Wanneer, broeders (of waar) hebben we ooit zo’n gebed gehoord als offer in een bidstonde? We kunnen geen grote resultaten hebben van onze kleine gebeden. 

De wet van gebed is de wet van de oogst: zaai karig in gebed, oogst karig; zaai overvloedig, oogst overvloedig. 

De moeilijkheid is dat we alles proberen te halen uit onze inspanningen, wat we er nooit hebben ingestopt. 

Paulus’ leven was een uitbreidend leven. Velen van ons, helaas, zijn gelukkig met het afval van de bediening van iemand anders. Maar Paulus bouwde op niemands fundament, (I Kor. 3:10), want zijn brein was niet doordrenkt in dogma’s dat hij een kerkelijke machine zou worden.

Hij spendeerde geen vermoeiende uren speculerende op het beeld van Daniël. Paulus schreef geen boek getiteld: “Het leven van Christus”. Hij demonstreerde het door te zeggen: ”ik ben een schuldenaar” (Romeinen 1:14)

Als het menselijk mogelijk was, voor de eer van zijn ziel, had hij plechtig beloofd om die schuld te wissen. Het zou hem de gevangenis kunnen kosten, maar het was beter dat hij een “gevangene van de Heer” zou zijn voor enkele jaren, dan dat zijn medemensen zouden gevangen zijn van de duivel, in de hel voor eeuwig. 

Paulus was toegewijd aan een volledige en kostbare toewijding. “Overigens valle niemand mij lastig” Galaten 6:17

Paulus was verkocht aan God. 

Elke slag van zijn hart, elke gedachte in zijn brein, elke stap met zijn voeten, elk verlangen van zijn ziel, waren allemaal voor Christus en de redding van mensen. 

Hij maakte synagogen, had opwekkingen en rellen, soms één van de twee, soms alle twee gelijk. Hoewel zijn opwekkingen hem teleurstelden, “want allen hebben mij in de steek gelaten” (II Tim.4:16), liet hij zich vallen in “Gods eeuwige armen”” en ging daarna verder. Hij ontsnapte aan moord, hij had zijn dagelijks brood maar ook zijn dagelijkse dood, want hij zei: ”ik sterf elke dag” 
(I Kor. 15:31).

Prachtige ellende. 

De vrucht van de Geest was op hem, de gaven van de Geest opereerden doorheen hem. Hij hield stads-opwekkingen terwijl hij tenten oplapte om zijn uitgaven te bekostigen. Dierbaren, zijn wij niet een lafhartige groep Christenen in vergelijking met Paulus. Soms verhongerde hij! En als de tafel goed gevuld was, vastte hij. Hij wenste aan iedereen zegeningen toe, en toch zou hij zichzelf kunnen vervloeken. Met zijn revolutionair leven en losbandige theologie “een schouwspel voor mensen” (I Kor. 4:9), was deze Christen, gevuld met de Heilige Geest, de verlossende tegenhanger van het politieke, religieuze systeem.

Paulus, getransformeerd, vervoerd en binnenkort overgebracht, onthult dat we allemaal “zoals hem” kunnen zijn. 

Hoor hem prediken voor Agrippa. Hand. 26:29

De Geest die Paulus had gevuld, kan ons ook zo vullen, zodat we worden, zoals hem, geïdentificeerd met Christus. 

Waar gaat dit voor u eindigen, broer/zus. Waar het overal begint is een “uitgewisseld leven”, waar wij niet langer leven maar Christus in ons. Paulus leefde glorieus en stierf triomfantelijk omdat hij in lijden en opoffering hij zichzelf identificeerde met Christus. 

Zo kunnen ook “wij” leven en sterven als wij maar willen. 

Harten zonder tranen kunnen nooit herauten zijn van de Passie van Christus. 

“Het enige reddende geloof, is dat geloof dat zich op God werkt voor het leven en voor de dood”. (M. Luther).

(wordt vervolgd).